Volgens de Dikke van Dale online:

ago·gie;  leiding bij het doelbewust veranderen van het (sociale) gedrag van personen, groepen, organisaties

pe·da·go·gie;  1. het onderwijzen en opvoeden 2. pedagogiek (wetenschap van het opvoeden en onderwijzen)

 

Wat houdt dit verschil nu precies in, want als je dit zo op het eerste oog bekijkt, hebben beiden toch hetzelfde doel voor ogen. Tenminste dat zou je denken. Dit is dus helaas niet waar, zo heb ik moeten ontdekken.

In 1991 ben ik na de mavo begonnen met de opleiding mdgo-aw (agogisch werk). Hier voelde ik mij uitermate thuis en keek er dan ook naar uit om mijn diploma te halen in 1994. Helaas kwamen de problemen in het tweede jaar. Mijn stage jaar. Al gauw bleek dat mijn oppaswerk, het mee helpen op de kinderclubs van de kerk, het leiding geven aan een groepje meiden op een kinderkamp, en dergelijken me de das om deden. Ik had al teveel ervaring zo werd gezegt. Maar wat mij het meest bij gebleven is toen men mij het tweede jaar uit zetten, zijn de woorden: "Jij bent te goed voor deze opleiding." Het heeft tot 2009 geduurt voor ik begreep waar ze het destijds over hadden. Ons laatste jaar (1993-1994) zou onze opleiding geen agogisch werk meer heten, maar zou de naam spw (sociaal pedagogisch werk) gaan dragen. Ook alles wat wij geleert hadden onder aw werd aangepast. Dit hield in dat je volgens richtlijnen moest gaan werken. Ieder geval los je op aan de hand van richtlijnen. In aw leerde je dat ieder geval uniek is en dat je met behulp van de richtlijnen naar oplossing kunt gaan zoeken. Red je dat niet met de bestaande richtlijnen, dan ga je zelfstandig op zoek naar iets dat wel werkt. Desnoods schakel je hulp van derden in om samen tot een gepaste oplossing te komen dat voor alle partijen werkt. Met pedagogie leer je dat alle gevallen één zijn en dat problemen dus volgens de richtlijnen opgelost moeten worden. Lukt dat niet, dan zorg je dat dat toch lukt en anders leg je de schuld bij degeen die jouw hulp heeft ingeroepen. Zelfstandig werken leer je niet meer. Dat is immers niet meer nodig, je hebt tenslotte richtlijnen waar iedereen zich aan dient te houden.

Helaas zijn wij mensen geen eenheidsworst en heeft elk geval dus een unieke oplossing nodig. Gevoel, leren inschatten en communicatie zijn daarbij heel belangrijk. Zonder deze drie zullen er veel onnodige fouten gemaakt worden waarbij helaas onze kinderen de dupe zijn.

Als we daar bij nu eens onthouden, jouw manier van opvoeden is de mijne niet, maar ik wil je graag helpen als jij het even niet meer weet… Dan zijn we ineens al een heel stuk verder. Dat wil niet zeggen dat als we iemand zijn/haar kind zien mishandelen dat we dan maar niets doen. Nee, ook dan mag je gerust iets zeggen of ingrijpen. Denk daarbij aan het kind. Sta er eens bij stil hoe jij je als kind op zo'n moment zou voelen en handel dan als volwassene.


Helaas bestaat de opleiding tot agogisch werker niet meer en denk ik persoonlijk ook niet dat men dit terug zal halen (al zou dat wel een heel stuk beter zijn). Daarom is het goed dat je als ouder(s)zijnde, je gerust aan de bel mag trekken als je merkt dat de pedagogisch werker die jou moet helpen, zijn/haar werk niet naar behoren uitvoert. Wees daarbij verstandig en zet alles op papier en laat ook hen alles op papier zetten. Hier bij kunnen beide partijen altijd terug grijpen op gemaakte afspraken en kunnen er ook minder gauw misverstanden ontstaan.


Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die het met dit hoofdstuk niet eens zijn. Dat is prima en mag gerust, maar onthoud, dit is wat ik heb ontdekt waar de fout ligt en is dus mijn mening!